วันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่กำลังจะคืบคลานเข้ามาถึง
ตามสถานที่ต่างๆก็ล้วนแต่จัดกิจกรรมให้เข้ากับเทศกาลนี้ทั้งสิ้น ผู้คนมากมายต่างออกเที่ยวกับครอบครัว
กับเพื่อนฝูง และแม้แต่กับคนรักของตนเอง
หนึ่งในนั้นก็รวมไปถึง
....ลู่เกอและเซฮุนนา
“พี่ลู่ พี่หิวอะไรมั้ย”
เซฮุนหันมาถามลู่หานหลังจากที่สองคนตกลงกันจะมาออกเที่ยวด้านนอกที่ห้างหรูใจกลางเมือง
แต่เนื่องจากว่าตั้งแต่ออกมาลู่หานนั้นยังไม่ได้กินอะไรรองท้องเสียเลย
“อืมม
ก็หิวนิดหน่อย เซฮุน..งั้น เลี้ยงข้าวพี่หน่อยสิ”
“พี่จะกินอะไรล่ะ
ซื้อของกลับไปทำที่ห้องก็ได้”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ อย่าทำครัวระเบิดก็พอ”
ลู่หานเหล่ตามองเซฮุนก่อนเล็กน้อยเพราะรอบก่อนเซฮุนก็ทำครัวล่มไปรอบหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ลู่หานเลยไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่
“เชื่อเซฮุนนาคนนี้เถอะน่า พี่ก็กินข้าวฝีมือผมไปไม่รู้กี่มื้อล้ะ ฮุนเองก็กินพี่ไปหลายมื้อแล้วนะเนี่ยยย
อยากกินอีก -.,-”
มือหนักของลู่หานก็ตีเข้ากับไหล่ของเซฮุนทันที
อีกทั้งเซฮุนยังมีอารมณ์มาทำหน้าหื่นๆใส่ลู่หานอีก ดังนั้นลู่หานก็เลยจำต้องตีไป
ทั้งคู่เลยเดินไปยังมาร์เก็ตของห้างเพื่อซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารมื้อเย็นที่คอนโดแทน และก็ใช้เวลาพักใหญ่ๆในการเลือกของอยู่พอควร
เลือกของไปแหย่กันไป..(ชาตินี้จะได้จ่ายตังค์ป่ะขรั่บ?)
ของที่ถือพะรุงพะรังนั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคในการขึ้นรถไฟฟ้ากลับห้องเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้นี่จะเป็นวันสิ้นปี
แต่รถไฟฟ้านั้นผู้คนก็ยังแน่นขนัดหนาตาไม่เปลี่ยนเหมือนเดิมเซฮุนต้องยืนกั้นลู่หานเอาไว้ไม่ให้ไปกระแทกล้มทับเด็กหรือคนชราที่ไหนเข้า
ความจริงแล้วเซฮุนกลัวว่าจะมีมือปลาหมึกมาลวนลามลู่หานสุดที่รักต่างหาก
เมื่อถึงยังสถานีที่ต้องการจะลงทั้งคู่ก็ดูจะอึดอัดเล็กน้อยในการฝ่ากลุ่มคนออกมา เนื่องจากสถานีนี้ยังถือว่าอยู่ย่านใจกลางเมืองหรือย่านผู้คนอยู่นั่นเอง
“เมื่อยมั้ย ไม่ได้นั่งน่ะแถมยังต้องมายืนแบกของอีก”
เซฮุนลูบผมลู่หานอย่างเอ็นดูเพราะใบหน้าของลู่หานบ่งบอกชัดว่าดูเหนื่อยและเมื่อยเอามากๆ
“ก็มันเป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอ
ช่างมันเถอะน่ารีบขึ้นห้องได้แล้ว หิว..”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงลู่หานก็เดินนำเซฮุนทันที
นี่ถ้าไม่ติดว่าเมื่อกลางวันลู่หานไม่ได้กินข้าวเขาก็คงจะเดินเรื่อยๆกับเซฮุนนี่แหละ
เมื่อถึงห้องลู่หานก็จัดแจงช่วยเซฮุนเตรียมครัวและอุปกรณ์
ลู่หานเองก็หิวจนท้องร้องดังโครกครากแสดงถึงอาการหิวโหย
“พี่ลู่ ในถุงก็มีขนมปังนะไปกินรอก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่ก็เป็นโรคกระเพาะหรอก”
และลู่หานก็เดินไปหยิบขนมปังในถุงออกไปนั่งกินที่ระเบียงเงียบๆปล่อยให้เซฮุนเป็นพ่อครัวทำอาหารเย็นในภรรยาอย่างปกติ
“พี่ลู่ววววว
เข้ามาได้แล้ววว อาหารเสร็จแล้วคร้าบบบบ”
เซฮุนตะโกนเรียกลู่หานให้กลับเข้ามาในห้องด้านใน
อีกอย่างเซฮุนเองก็เกรงว่าลู่หานจะนั่งรับลมเย็นๆมากไปเดี๋ยวจะไม่สบายเอา
“ทำอะไรมาให้พี่กินเนี่ย”
“ฮุนคิดว่าพี่น่าจะอิ่มนะ เห็นพี่หิวๆด้วยไง”
อาหารที่กำลังละลานตาอยู่บนโต๊ะเรียกน้ำย่อยของลู่หานได้ดีไม่ใช่น้อย
ลู่หานนั้นก็ยังคงมองอาหารบนโต๊ะราวกับโดนสะกดเอาไว้
เซฮุนที่อ้อมมาจากด้านหลังก็โอบกอดเอวของลู่หานไว้ก่อนที่เอาคางนั่นเกยไหล่สวยพร้อมกับหอมซอกคอของลู่หานช้าๆ
“แล้วมาหอมพี่ไมเด็กชายโอเซซซซซซซ กินข้าวกันเถอะพี่หิวแล้ว”
อาหารมื้อเย็นดำเนินไปเรื่อยๆอย่างเช่นทุกวัน
ทั้งคู่มักจะชวนคุยกันตลอดเวลาจะมีบ้างที่เซฮุนจะแกล้งลู่หาน
แต่นั่นก็ถือว่าจะพลาดทุกครั้งไปเพราะสุดท้ายแล้วลู่หานจะกลายเป็นคนที่แกล้งเซฮุนเสมอๆ
“ไปล้างจานกันเถอะพี่ลู่ นี่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เที่ยงคืนแล้วนะจะได้มานั่งนับถอยหลังเคาท์ดาวน์กันไง”
ลู่หานพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะช่วยเซฮุนเก็บจานบนโต๊ะไปช่วยล้างกันในห้องครัว
“พี่ลู่มากินไอติมกันเถอะ”
เซฮุนชักชวนให้ลู่หานมานั่งกินไอติมกับเขาที่โซฟากว้างสีครีม
อย่างน้อยมันก็จะได้มีอะไรเข้าปากไปเรื่อยๆเพื่อนับถอยหลังอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้
“ไอติมอะไร
พี่กินนิดเดียวนะ”
“ก็ได้ๆ
รสสตรอเบอรี่นี่ไง”
จากท่าทางการกินไอติมอันยั่วยวนของเซฮุน ทำให้ลู่หานอยากจะเอาหมอนฟาดแรงๆ มันดูดัจจริตพิกล
“กินให้มันดีๆหน่อย”
แล้วลู่หานก็หย่อนตัวนั่งลงข้างๆเซฮุน ก่อนที่จะลงมือตักไอติมเข้าปากเรื่อยๆ
รายการเกมโชว์ทางโทรทัศน์สามารถเรียกแรงสนใจจากทั้งเซฮุนและลู่หานได้ไม่น้อย ปล่อยให้ไอติมละลายจนเป็นน้ำอยู่ในกระปุก
“พี่ ไอติมมันละลายหมดแล้วเนี่ย”
“ก็เอาไปแช่แข็งใหม่ดิ”
“แบบนี้แหละอร่อยดี
ฮุนชอบ ฮ่าๆๆๆ”
ลู่หานส่ายหน้าให้กับเซฮุนอย่างไม่สนใจเสียเท่าไหร่ ลู่หานคิดว่ารายการเกมโชว์นั่นสนุกกว่าตั้งเยอะ
“อีก20นาทีแล้วครับท่านผู้ชม ที่เราจะก้าวไปสู่ปีใหม่ด้วยกันแล้ว ผมตื่นเต้นจริงๆครับ”
เสียงของพิธีกรในรายการนั่นดังออกมาจากโทรทัศน์จอกว้าง เซฮุนเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยแต่ลู่หานนี่สินอนเล่นที่ตักของเซฮุนนาแล้วก็ยังจะแหย่อะไรเล็กๆน้อยๆอีกต่างหาก
“นอนให้มันดีๆหน่อยเด่”
ตอนนี้เซฮุนละความสนใจจากดทรทัศน์เบื้องหน้ามายังลู่หานแทนเสียแล้ว
เสียงจากทีวีที่เคยดังพอได้ยินตอนนี้เซฮุนปรับจนมันแทบไม่ได้ยิน
(กดปิดก็ได้ไม่มีใครว่า)
สายตาของทั้งเซฮุนและลู่หานต่างประสานกัน
(มันดูเป็นละครไทยนะ ว่ามั้ย? บอกว่ามองตากันพอ เค้?)
มือเรียวของเซฮุนค่อยๆลูบผมลู่หานช้าๆไล้ลงมาเรื่อยๆจนลูบเข้ากับแก้มเนียน
“พี่นี่น่ารักว่ะ”
ลู่หานไม่ได้พูดอะไรก็แค่ยักคิ้วส่งตอบกลับไป บรรยากาศในห้องที่เริ่มเงียบสงบถึงแม้โทรทัศน์จะยังไม่ได้ปิดแต่มันก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของคนสองคนที่กำลังหยอกล้อกันอยู่บนโซฟาแม้แต่น้อย
ริมฝีปากได้รูปของเซฮุนค่อยๆจุมพิตประกบกับริมฝีปากสีชมพูของลู่หานช้าๆ จะจุมพิตค้างทิ้งไว้ก็ใช่ที่เซฮุนตัดสินใจที่จะค่อยๆขยับริมฝีปากของเขาบ้างเล็กน้อยจนเริ่มดูดเม้มริมฝีปากบางเป็นช่วงๆ
ลู่หานเองก็เริ่มที่จะต้องการอากาศหายใจมากยิ่งขึ้น ไม่งั้นเขาอาจจะหมดอากาศบนตักของเซฮุนก็เป็นได้
“ตรงนี้นะ ฮุนไม่อยากลุกแล้ว”
“อื้ออ”
แขนขาวนั่นจงใจโอบรอบคอของเซฮุนทันทีหลังจากจบประโยค
ริมฝีปากของทั้งสองคนกำลังบดเบียดอย่างแนบแน่นโดยที่ไม่สนใจอะไร
ลิ้นที่สอดประสานแลกเปลี่ยนความหวานกันนั้นมีเสียงเล็กๆเล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบา
“อื้มมมม”
ลู่หานครางอึงอยู่ในลำคอของเขาเสียงครางนั่นค่อยๆดังออกมาเป็นระยะ
นั่นยิ่งทำให้สติของเซฮุนเริ่มเตลิดขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้เซฮุนจะได้ยินเสียงครางของลู่หานมาหลายครั้งแล้วก็ตามแต่มันก็ยังปลุกอารมณ์ในตัวเซฮุนได้ดีอยู่ไม่น้อยไปกว่าครั้งไหนๆ
แล้วเซฮุนก็ตัดสินใจถอนจุมพิตอันเร่าร้อนนั่นเพราะเห็นว่าลู่หานจะหายใจไม่ทันเสียแล้ว
“พี่นอนดีๆหน่อยสิ”
คาบน้ำใสๆยังเปรอะเลอะอยู่ตรงริมปากของลู่หานอยู่เล็กน้อย ใบหน้าของลู่หานนั้นดูแดงก่ำราวกัได้รับแอลกอฮอล์เข้าไปจำนวนหนึ่งถึงแม้เขาจะยังมีสติดีอยู่ทุกอย่าง
เซฮุนค่อยๆคืบคลานเข้าคร่อมร่างบางนั่นอย่างรวดเร็ว
มือปลาหมึกของเซฮุนเริ่มทำงานอย่างเช่นทุกๆครั้งไป
รสจูบนั่นทั้งสองก็ยังคงถ่ายทอดให้กันอยู่เรื่อยๆ มือของเซฮุนก็ลูบไล้ไปตามสัดส่วนๆต่างๆของลู่หานอย่างหิวกระหาย
“อื้มมม
ลู่เกอของเซฮุนนาตัวหอมนะเนี่ย”
เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของลู่หานนั้นทำเอาร่างบางในตอนนี้อยากจะระเหิดหายไปในอากาศ
รวมทั้งลิ้นร้อนๆอุ่นๆนั่นยังเลียใบหูประกอบกัน ลมหายใจอุ่นๆก็ยังคงรดรินอยู่แถวๆซอกคออยู่ไม่หาย
“อะไรกันเล่า พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“ฮุนไม่ปล่อยพี่ไปอาบน้ำจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้าหรอกนะ”
และแล้วเซฮุนก็จัดแจงทำรอยเล็กๆที่เขาเรียกกันว่า
คิสมาส์ก รอยที่เซฮุนบรรจงทำให้ตามตัวของลู่หานทุกๆครั้ง.. มือสองมือที่เริ่มสอดประสานกันอย่างแนบแน่นเป็นการถ่ายทอดอารมณ์ร่วมด้วยกันอย่างดีเสมอ
ชายเสื้อยืดของลู่หานตอนนี้มันดูเลิกขึ้นไปติดกองกับที่หน้าอกเนียนของเขา
ลิ้นอุ่นๆของเซฮุนตอนนี้มันกำลังง่วนอยู่กับยอดอกอยู่อย่างนั้น ข้างนึงที่ลิ้นของเซฮุนกำลังเลียวนและอีกข้างที่ปลายนิ้วของเซฮุนเองก็กำลังสะกิดยอดอกนั้นเล่นอย่างสนุกมือ
“อ้ะ ซ..เซฮุนน อื้ออออ”
ลู่หานเองได้แต่บิดเร้าตัวเองตามความเสียวซ่านที่เซฮุนกำลังสร้างให้กับเขา
ไม่ว่าจะครั้งไหนๆเซฮุนก็ยังทำได้ดีไม่มีเปลี่ยน..
เสื้อผ้าอาภรณ์ที่มันน่ารำคาญในตอนนี้ถูกเซฮุนจัดการไปอย่างเรียบร้อย และมันก็ถูกกองอยู่ข้างโซฟาอยู่หลายชิ้นเฉกเช่นนั้น
มือของเซฮุนก็ยังลูบไล้วนมาตามตัวของลู่หานพลางพรมจูบย้ำๆไปทั่วตัวจนมาหยุดเข้ากับที่หน้าท้องของร่างขาวเนียนตรงหน้า
“จะ
..จะไปหายใจรดตรงนั้นทำไมเล่า”
ลมหายใจอุ่นๆของเซฮุนที่กำลังรดอยู่แถวบริเวณแก่นกายของลู่หานมันทำให้ร่างของเขาแทบจะหมดแรงไปเลยทีเดียว
“ฮุนก็แค่เห็นว่ามันดูเริ่มตอบสนอง
แถมตรงนี้ก็เริ่มที่จะ....”
ปลายนิ้วนั่นถูวนกับส่วนหัวแก่นกายของลู่หานอย่างสนุกมือไม่สนว่าคนที่โดนกระทำในตอนนี้บิดเร้าและแอ่นสะโพกจนแทบจะทนไม่ไหวรอนๆแล้ว
“อย่า อย่าเอานิ้วไปถูตรงนั้นน อื้ออออ”
ก็เพราะว่าเซฮุนเป็นคนปลุกอารมณ์ให้ลู่หานต่างหาก เขาถึงได้รู้สึกวาบหวามมากขนาดนี้
แต่ถ้าไม่ให้ใช้นิ้วเซฮุนก็ใช้อย่างอื่นแทนได้เสมอ...
“ไมให้ใช้นิ้วงั้นฮุนจะใช้ลิ้น”
ถึงลู่หานจะห้ามปรามมันก็ไม่เกิดผลอะไรมากหรอกเพราะมันก็ทำให้ตัวลู่หานเองรู้สึกดีตามไปด้วยเช่นกัน
ลิ้นของเซฮุนนั้นค่อยๆโลมเลียเข้ากับแก่นกายของลู่หานอย่างบรรจง ไม่เว้นแม้แต่ที่จะดูดเม้มเสียด้วย
“อะ อื้ออออ”
มือขาวสวยขยุ้มเข้ากับกลุ่มผมของเซฮุนเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังครุกกรุ่นอยู่ภายใน เรียวขาสองข้างที่กำลังค่อยๆแยกออกอ้ากว้างเพื่อให้เซฮุนได้ถนัดมากยิ่งขึ้น
ถึงแม้พื้นที่ของโซฟาจะแคบแต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อทั้งคู่มากนักหรอก
“ถ้าพี่เริ่มตื่นตัวฮุนก็เหมือนกัน”
เซฮุนจูบเข้ากับขมับของลู่หานเบาๆก่อนที่มือของเขาจะรูดขึ้นลงเข้ากับแก่นกายของลู่หานนั่นทันที จากช้าๆแล้วก็ใช้จังหวะเร่งสลับไปมา
คนใต้ร่างก็แอ่นสะโพกรับจนเซฮุนอย่างจะใช้แก่นกายของเขาแนบกดลงไป
“เซฮุนน..
อื้อออ เร็วอีกหน่อยสิ อื้มมมมมมม”
เสียงสั่นพร่าของลู่หานทำให้เซฮุนจะต้องเร่งจังหวะของมือมากขึ้นเพราะดูแล้วลู่หานเริ่มจะไม่ไหวเต็มที เนื่องจากส่วนปลายของแท่งเนื้อร้อนนั้นมีน้ำสีขาวๆค่อยๆไหลปริ่มออกมาบ้างแล้ว
จากที่ขึ้นมาเล้าโลมซอกคอลู่หานได้ไม่นานเซฮุนเองก็ต้องเลื่อนตัวลงมาใช้ปากครอบคลุมแก่นกายนั่นอีกครั้ง
เพื่อรอรับน้ำอุ่นๆที่กำลังจะออกมาจากตัวลู่หานไม่กี่อึดใจนี้
“อ๊ะ อ้าาา”
ร่างขาวเนียนแอ่นสะโพกอย่างเต็มที่ คราบน้ำสีขาวอุ่นๆไหลเปรอะเลอะเทอะตามขอบปากเซฮุนมากมาย
แต่เซฮุนก็เลือกที่จะกลืนมันลงไปอย่างไม่รังเกียจ
“เหนื่อยล่ะสิ มันยังไม่จบหรอกนะ ลู่เกอ”
เซฮุนพรมจูบตามร่างกายของลู่หานอีกครั้ง
ก่อนที่เขาจะใช้ลิ้นเลียวนอยู่กับช่องทางด้านหลังของลู่หาน นิ้วเรียวทีละนิ้วค่อยๆสอดเบิกทางไว้อย่างเนิ่นๆ
“เซฮุน มัน มันแน่น เอาออกไปที”
“ตรงนั้นผมคับแน่นกว่านิ้วอีก”
ช่องทางด้านหลังก็ยังคงถูกเซฮุนสอดนิ้วใส่พร้อมกับชักเข้าออกถี่ๆ
ลู่หานเองก็ได้แต่ครางเร้าๆอยู่ใต้ร่างของเซฮุนอย่างอดไม่ไหว
เมื่อเซฮุนเห็นว่าช่องทางนั่นพอที่จะรับกับแก่นกายของเขาได้ เซฮุนก็จัดแจงที่จะเอาส่วนปลายจ่อเข้าไปทันที
“อ้าขาออกกว้างๆนะครับ”
ขาขาวนั่นอ้าออกกว้างกว่าเดิมจนเซฮุนเห็นแล้วยังอดใจไม่ไหว
แก่นกายที่ตอนนี้มันอยู่ในตัวของลู่หานค่อยๆที่จะปรับสมดุลให้พร้อมที่จะขยับตัวได้
เข็มนาฬิกาบอกว่าเหลือเวลาอีกไม่มากนักก็จะเข้าสู่ศักราชใหม่
แม้ตอนนี้เสียงพลุหรือเสียงสวัสดีปีใหม่ที่ไหนจะดังขึ้นมาก็ไม่สามารถขัดกับเสียงครางของทั้งสองคนนี้ได้แล้ว
“ค่อยๆขยับนะเซฮุน พี่รู้สึกว่ามันแน่น..พี่เจ็บ”
“ฮุนถนอมพี่อยู่แล้วล่ะ จะค่อยๆขยับแต่เอาให้พี่สะโพกลอยแล้วกันนะครับ”
เซฮุนเริ่มที่จะขยับสะโพกของเขาทีละนิดเพื่อไม่ให้ลู่หานนั้นเจ็บกับช่องทางด้านหลังนั่น
ขยับทีละครั้งก็สร้างความเสียวซ่านให้ทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี
จนตอนนี้แก่นกายของเซฮุนมันขยายตัวมากขึ้นกว่าเดิม
เซฮุนเองก็รู้สึกปวดหนึบไปหมดลู่หานเองก็เช่นกัน เสียงเหนื่อยหอบของลู่หานมันถี่ชัดเรื่อยๆตามอารมณ์ที่ก่อตัวครุกกรุ่นเต็มที่
“พี่ลู่ ฮุน
ฮุนจะไม่ไหวแล้ว
มันทั้งตอดรัดแล้วก็แน่นไปหมดเลย”
“อื้อออ
อื้มมมมม อ้ะ แล้วคิดว่าพี่ไม่รู้สึกแน่นบ้างรึไง
มันเสียวไปหมดแล้วนะ!”
เซฮุนเร่งจังหวะมากขึ้นจนสะโพกของลู่หานนั้นลอยจนไม่ติดกับโซฟาแล้ว
ขาที่อ้ากว้างมันก็ยังคงอ้าออกกว้างอยู่อย่างนั้น
“ปุ้งงงงงงง
สวัสดีปีใหม่ครับผมมมมมมมมมมม”
เสียงพิธีกรในโทรทัศน์ดังขึ้นทันทีเมื่อเวลาเข้าสู่วันใหม่ในศักราชใหม่ เข็มนาฬิกาซ้อนทับกันที่เลขสิบสอง เสียงพลุรายรอบคอนโดต่างดังขึ้นระงมแต่คนในห้องสองคนก็หาได้สนใจไม่
“อ๊าาาาาาาาาาาา”
ลู่หานลากเสียงครางยาวๆทันทีหลังจากที่ทั้งคู่ถึงจุดที่เรียกว่าจุดสุดยอดของร่างกาย
น้ำสีขาวอุ่นๆของเซฮุนที่มันฉีดพุ่งจนล้นปริ่มอยู่ในร่างกายของลู่หานมันก็มีบ้างทีจะเล็ดลอดไหลซึมออกมา ของลู่หานก็เช่นกันตอนนี้มันเลอะเทอะอยู่บริเวณหน้าท้องของเซฮุนไปหมด
“อีกสักรอบมั้ยลู่เกอ”
เซฮุนพูดกับลู่หานในระยะที่ปากสัมผัสปากอย่างเห็นได้ชัด
ลู่หานได้แต่นอนเหนื่อยหอบอยู่ใต้ร่างของคนตัวสูงอยู่อย่างนั้น
มือของทั้งสองคนกลับมาสอดประสานกันอย่างแนบแน่นเหมือนเดิมในตอนแรก
เซฮุนเลื่อนตัวกระชับกอดลู่หานให้แนบชิดมากขึ้น
แก่นที่กำลังร้อนอุ่นยังคงคาไว้อยู่ที่ช่องทางด้านหลังของลู่หาน
“แฮ่กก แฮ่กกก
พอเลย พี่เหนื่อยแล้ว”
“ปีใหม่แล้วนะ
พี่ทำให้ฮุนกามข้ามปีนะเนี่ย ฮ่ะๆๆ”
เสียงหัวเราะเบาๆนั่นทำให้ลู่หานอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกเด็กหื่นกามตรงหน้า
แต่ถึงกระนั้นลู่หานก็ไม่ได้ว่าอะไรมากนักหรอก
ขอแค่เพียงในทุกๆวันลู่หานมีเซฮุนอยู่ข้างๆกันก็พอแล้ว
“ปิดทีวีแล้วนอนกันเถอะ
นะๆ เซฮุน นะๆ”
“ไปอาบน้ำล้างตัวกันจะได้นอนกอดกันสบายๆไงครับ”
“เอางั้นก็ได้”
ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่วันธรรมดาวันหนึ่งแต่มันกลับเป็นวันที่ข้ามเข้าสู่ปีใหม่
มันเลยทำให้พิเศษกว่าทุกๆวันเนื่องจากหนึ่งปีจะมีเพียงแค่ครั้งเดียว แต่เซฮุนกลับลู่หานนั้นกลับทำให้ทุกๆวันเป็นวันที่เรียกว่าวันพิเศษๆได้ในตลอดเวลา ถึงแม้เซฮุนจะหื่นกามไปบ้าง(ไม่บ้าง)แต่ลู่หานก็ไม่ได้ว่าอะไร ถึงแม้จะเคยต่อว่าหรือหักดิบอะไรไป
เซฮุนก็ไม่สามารถละความกามของตัวเองได้สักที จนลู่หานต้องยอมให้กับเซฮุนนาคนนี้..
ขอให้ทุกๆวันเราจับมือเดินด้วยกันไปตลอดๆนะ
#จบกระจอกไปก็อย่าว่ากันเลย
#ถ้ามันเร้าใจไม่พอเรทไม่พอก็ขออภัยขรั่บบ
#อย่าลืมวิจารณ์กันด้วย..
#ขออภัยเรื่องคำที่มันอ่านแล้วดูซ้ำๆอ่านแล้วไม่ค่อยลื่นไหลได้โปรดอภัยนะครับบ
เซฮุนนา
รัก
ลู่เกอ
นะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น